K A H I R A P A N

                                                        KAHIRAPAN

Ako ay nabubuhay na ng labing-anim na taon dito sa lipunang puno ng sakit at problema. Ano ba ang mga ito? Korupsyon ? Kalamidad? o Kahirapan? Sa aking palagay, oo kahirapan. Sinasabing ngayon ay panahon ng teknolohiyang nagpapabilis sa mga Gawain?Pero bakit marami pang tao ang uhaw sa pag-unlad?Maraming kababayan ang nahihirapan sa pagsabay sa agos ng buhay? Bakit marami pa ang naghahanap ng makakain sa tambak ng basurahan?

                           
                    Kayraming katanungan iilan ang nalulutas. Sa pangyayaring ito, ating sinisisi ang gobyerno. Sinasabing sila ang dahilan kung bakit nakakaranas tayo ng ganitong krisis. Hindi ba dapat ay magpasalamat nalang tayo, na kahit papaano, nakapagbibigay sila ng patak ng tulong. Ang pinakamalala, sinisisi natin ang Diyos. Bakit? Ano ba ang kanyang kasalanan? Bakit tayo pa ang may karapatang magsisisi? Ang may kasalanan ay tayo rin. Dahil sa kahirapan, nagagawa nating mandamay ng ibang tao. Nagnanakaw dahil sa pera. Nanakit dahil sa tinapay na makakain lamang. At pumapatay dulot ng drogang gamot sa ating pagkabagot. Ang kahirapan ay tila isang kadenang nakagapos sa ating mga paa. Kadenang pumipigil sa ating pag-unlad. At kadenang unti-unting pumapatay sa atin dahil sa kalawang na matagal nang naka baluktot sa ating mga sarili.

                     
                    Ang isang dahilan ng kahirapan ay ang katamaran. Tinatamad tayong tumayo sa sarili nating paa , upang maghanap ng opurtunidad na pwedeng makakalutas sa problemang ito. Nawawala ang presensya ng pagiging matiyaga. Paano natin maiaangat ang ating buhay kung tinatamad tayo? Hindi lahat ng opisyal ng gobyerno ay may magandang mithiin. Ang iba ay imbes na linulutas ang kahirapan, pinapalala pa nito. Mga opisyal na “korupsyon”ang ginagawang layunin. Hindi lang pera ang kanilang katiwalian pati buhay ng ibang Pilipino. Wag sana tayong “kukurap” pagdating sa mga taong “corrupt”.

Hindi na lingid sa ating kaalaman na simula pa noong iminulat natin ang ating mga mata, nagkaroon na tayo ng kamalayan tungkol sa sakit saating lipunang hindi pa nahihilom. Sana, sa paglagas ng mga pahina ng kalendaryo, unti-unti nating malutas ang problema lalong lalo na ang kahirapan. Huwag nating naisin ang mabuhay sa salat, dahil alam kong hindi tayo mananatili dito.